نشانه شناسی داستان های عاشقانه با نظر به سه داستان ویس و رامین، خسرو و شیرین و لیلی و مجنون

دانش نشانه شناسی در برخورد با متون ادبی به دنبال کشف ژرف ساخت هایی است که در زیر جنبه های به ظاهر متفاوت قرار دارند. بنابراین داستان های گوناگون از آنجا که موقعیت های کهن و ساده را توصیف می کنند توجه بسیاری از نشانه شناسان را برای دست یافتن به ساختارهای روشن و منسجم جلب کرده است. در این پایان نامه نیز، که در 5 فصل تدوین شده، سعی شده است تا بر اساس مفاهیم اصلی نشانه شناسی به بررسی نظام نشانه ای داستان های عاشقانه پرداخته شود. در این بررسی، با اعتقاد به قواعد و قراردادهای از پیش موجود در چنین داستان هایی با توجه به دیدگاه همزمانی در سه داستان ویس و رامین، خسرو و شیرین و لیلی و مجنون، نخست 24 نشانه به نحو تجربی و با نوعی اختیار بر اساس روابط جانشینی مشخص شده است. سپس با توجه به طرح داستان به تعیین محورهای همنشینی پرداخته شده است که نشانه ها بر اساس آنها ترتیب یافته اند. از آنجا که برخلاف بسیاری از تحلیل های ساختاری داستان (همچون روایت شناسی) بیش از یک محور همنشینی درنظرگرفته شده است، امکان بررسی چنین الگویی در داستان های عاشقان? دیگر و حذف و اضافه کردن نشانه های دیگر نیز وجود دارد و در نتیجه زمینه برای مطالعات درزمانی، یعنی پی بردن به علت حضور یا غیاب این نشانه ها در داستان های دیگر نیز فراهم می شود.